Οι Sun of Greece αποτελούσαν για πολλά χρόνια το συγκρότημα-έκπληξη για τα ελληνικά ‘70’s αφού είχαν καταφέρει να εκδώσουν ένα single το οποίο περιείχε δυο ξεχωριστά hard rock τραγούδια αλλά ταυτόχρονα η μπάντα ήταν εξαφανισμένη έως ότου εντοπίστηκαν τα ίχνη της στην Γερμανία.                                                                                                                                

    Πιάνοντας το νήμα αυτής της μπάντας από την αρχή πηγαίνουμε στον Απρίλη του 1972 όπου μέσα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για αντιφρονούντες συναντιόνται ως φαντάροι ο Παναγιώτης Ψαριανός (ποίηση) και ο Στέφανος Ψωμάς (κιθάρα, σύνθεση) στο στρατόπεδο της Νέας Σάντας του Κιλκίς υπηρετώντας την θητεία τους μέσα σε ένα καθεστώς βασανιστηρίων, πιέσεων και προδοσίας, εστιασμένο ειδικά στον αντιφρονούντα στιχουργό. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αυτοί οι δυο άνθρωποι ήρθαν κοντά και ξεκίνησε έτσι μια δημιουργική διαδικασία κατά την οποία ο Παναγιώτης Ψαριανός έγραψε ένα κύκλο ποιημάτων με συνταρακτικούς στίχους ενώ την μελοποίηση έκανε ο Στέφανος Ψωμάς τα βράδια, στην αίθουσα του στρατοπέδου που προοριζόταν για τους μουσικούς και με την τελική γνώμη του στιχουργού τροποποιούσε αναλόγως τα τραγούδια ώστε να λάβουν την επιθυμητή μορφή. Κατόπιν τα έστελνε στον αδερφό του Μιχάλη Ψωμά (μπάσο, φωνή) στην Γερμανία όπου ήταν μετανάστης και  αναλάμβανε την περαιτέρω μορφοποίηση των τραγουδιών και την τελειοποίηση τους. Δυστυχώς αυτή η γόνιμη συνύπαρξη έληξε σύντομα αφού ο Στέφανος Ψωμάς μετατέθηκε στην κεντρική διοίκηση του Κιλκίς και κάθε προσπάθεια επικοινωνίας των δυο ήταν αδύνατη αφού η αλληλογραφία λογοκρινόταν. Με την λήξη της θητείας του ο Στέφανος Ψωμάς γύρισε στην Γερμανία όπου είχε μεταναστεύσει μαζί με τον Παναγιώτη Μουτσάκη (ντραμς) ο οποίος ήταν και ο ντράμερ στην μπάντα της μεραρχίας του Κιλκίς. Με την προσθήκη του Γερμανού Hans(όργανο) η μπάντα παίρνει την τελική της μορφή και μετά από πρόβες ενός χρόνου καταφέρνει να ηχογραφήσει μια πομπίνα με 8 τραγούδια και κατεβαίνουν στην Αθήνα όπου με την βοήθεια του Παναγιώτη Ψαριανού γίνεται μια απόπειρα επαφής με τις μεγάλες εταιρείες της εποχής αλλά δυστυχώς ενώ η ανταπόκριση όσον αφορά τα τραγούδια είναι θετική κανείς δεν δέχεται να το κυκλοφορήσει. Τελικά αποφασίζουν με δικά τους έξοδα να εκδώσουν τα τραγούδια «Μαύρα πουλιά» και «Ο ληστής και ο φονιάς» σε ένα single και νονός του γκρουπ γίνεται ο στιχουργός που επιλέγει αυτήν την ονομασία με σκοπό να υπάρξει μια διεθνής καριέρα με εκκίνηση την Γερμανία. Δυστυχώς όμως οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, αφού ο Στέφανος Ψωμάς εργαζόταν σε εργοστάσιο για να βιοποριστεί ενώ ο αδερφός του Μιχάλης έπαιζε σε ορχήστρες λαϊκής μουσικής, δεν επέτρεψαν στην μπάντα να ανοίξει τα φτερά της αφού και τα ακριβά όργανά τους αλλά και οι ατελείωτες ώρες πρόβας στο στούντιο προκαλούσαν οικονομική αιμορραγία.

                    Έτσι ήρθε το άδοξο τέλος αυτού του πολλά υποσχόμενου σχήματος το οποίο μας άφησε παρακαταθήκη το μοναδικό single αλλά και μια πομπίνα με 8 ανέκδοτα αριστουργήματα που με βάση τις εξαιρετικές κιθάρες πάνω στα πρότυπα των hard rock συγκροτημάτων της εποχής  όπως οι Uriah Heep και οι Deep Purple, συνδυάστηκαν άψογα με τον ποιητικό λόγο του Παναγιώτη Ψαριανού και δημιουργούν ένα εκπληκτικό για τα δεδομένα της εποχής άλμπουμ, αντάξιο και εφάμιλλο των αντίστοιχων ευρωπαϊκών. Από αυτά τα 4 δυστυχώς διασώθηκαν μόνο από μια κακοηχογραφημένη πρόβα ενώ τα υπόλοιπα 4 μιξαρίστικαν σε στούντιο για πρώτη φορά μετά από…35 χρόνια για να πάρουν την τελική μορφή τους, πράγμα φυσικά καθόλου εύκολο. Ακολούθησε μια συλλεκτική έκδοσή τους σε βινύλιο η οποία εξαντλήθηκε την τρίτη μέρα της κυκλοφορίας της ενώ έγιναν αρκετές αναφορές σε γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο αλλά και σε ντοκιμανταιρ.

Σε γενικές γραμμές όλη η πορεία του γκρουπ αλλά και τα τραγούδια που έγραψαν αποτελούν μια μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα περίπτωση. Θα πρέπει όμως να γίνει και μια ξεχωριστή αναφορά στον ποιητή Παναγιώτη Ψαριανό, ο οποίος συνεχίζει να γράφει ποίηση υψηλού επιπέδου ενώ είχε ήδη διαγράψει και μια διαδρομή μέσα από τον χώρο της αριστεράς ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη της αντιστασιακής οργάνωσης «Λευτεριά» στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας αλλά και συνεχίζοντας μέχρι σήμερα να έχει τις κεραίες του ανοιχτές και ευαισθητοποιημένες στα προβλήματα της εποχής.