Greeks

Το πριν…

Στο τέλος της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ,αυτό που κυριαρχούσε μουσικά ήταν οι μουσικές της Λατινικής Αμερικής. Οι Έλληνες άκουγαν Trio Los Panchos, Tres Paraguaios ,Los Indios.Εκτός από τα «τρίο» υπήρχαν και ορχήστρες όπως ο Peres Brando, Mandovani και οι ρυθμοί που κυριαρχούσαν ήταν το mambo, cha-cha, rumba, samba κλπ. Στην Ελλάδα υπήρχαν ορχήστρες που έπαιζαν όλες αυτές τις λατινικές μελωδίες. Οι ορχήστρες είχαν η κάθε μια το όνομα του μαέστρου : Ορχήστρα Ρουχωτά, Ορχήστρα Λαβράνου, Μουζάκη, Κώστα Κλαββά κλπ. Τότε άρχισαν σαν μανιτάρια να ξεφυτρώνουν τα ελληνικά τρίο : Τρίο Καντσόνε, Τρίο Μπελκάντο, Τρίο Atene κλπ. ενώ τα μπουζούκια ήταν ακόμα απαγορευμένο είδος.

Η αρρώστια των “τρίο” χτύπησε και την Θεσσαλονίκη. Το τρίο που έπιασε και κατέβηκε και στην Αθήνα ήταν το Τρίο Μορένο. Ο ένας από τους τρεις του Τρίο Μορένο ήταν ο αργότερα λαικός τραγουδιστής Γιάννης Καλατζής με τις μεγάλες επιτυχίες Κυρά – Γιώργαινα, Επιπόλαιος. Δελφινάκι, ο Γιώργος είναι πονηρός κ.α. Όταν έκαναν το μπαμ οι Beatles, πολλοί από τους μουσικούς που έπαιζαν σε τρίο έκαναν ορχήστρες (γκρουπ) .Στη Θεσσαλονίκη το πρώτο συγκρότημα τύπου Beatles ή αν θέλετε Rolling Stones, ήταν οι Κομήτες. Ακολούθησαν οι Dreamers που έφτιαξε ο Άλκης Κακαλιάγκος (αργότερα στους Olympians) και σαν μανιτάρια ,όπως τα τρίο ,άρχισαν να φυτρώνουν τα γκρουπς.

Ταυτόχρονα κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα και μάλιστα με μεγάλη απήχηση και επιτυχία τα ιταλικά τραγούδια με τους Sergio Enrico, Peppino Di Capri, Nicola Di Bari, Gianni Morandi, Al Bano, Domenico Modugno. Από την άλλη τα γαλλικά με Aznavour, Adamo, Sylvie Vartan , Johnny Hallyday και από αμερικάνικης πλευράς κυριαρχούσαν οι PaulAnka, Neil Sedaka, Frank Sinatra, Perry Como, Elvis Presley, Bill Haley, Neil Diamond, Tom Jones και άλλοι. Επίσης από συγκροτήματα υπήρχαν οι Platters , Mamas & Papas, Beach Boys, Monkeys κ.α. ενώ οι Άγγλοι εκτός από τους Beatles και Rolling Stones είχαν άλλα τόσα συγκροτήματα όπως οι Animals, οι Yarbirds, οι Who κ.α.

Μαζί με κάποιους φίλους (Κώστας, Στέλιος, Σωτήρης) φτιάξαμε την ορχήστρα Spiders (δεν γνωρίζω τα επώνυμα των παιδιών γι’ αυτό γράφω μόνο τα ονόματα. Μόνο τον Ρούλη τον Πυρίλη θυμάμαι διότι και αυτός όπως και εγώ συνεχίσαμε. Οι άλλοι γύρισαν στα επαγγέλματα που είχαν και όλα αυτά γιατί απ΄ την περιοδεία που κάναμε ανά την Ελλάδα (Κρήτη, Αθήνα , Μυτιλήνη, Τρούμπα) «μαύρισε» το μάτι μας. Και όταν γύρισα στη Θεσσαλονίκη ,μετά την περιοδεία με τους Spiders, είκοσι κιλά ελαφρύτερος από την αφαγία, οι γονείς μου έκαναν πέντε λεπτά για να με αναγνωρίσουν. Τότε ο Άλκης Κακαλιάγκος (αρμόνιο) ,ο Τόνης Στρατής (τραγούδι), ο Σωτήρης Νάτρας (σαξόφωνο) και ο Χρήστος Τσιότρας (κιθάρα) έφτιαχναν ορχήστρα αλλά τους έλειπε ο ντράμερ και όταν ανταμώσαμε τυχαία στην Καμάρα μου πρότειναν να γίνω ο ντράμερ τους και δέχτηκα. Έτσι γεννήθηκαν οι VIP’s (Very Important Persons).

Ως VIP’s δεν κάναμε δίσκο. Παίζαμε σε χοροεσπερίδες και πήραμε το 1965 το πρώτο βραβείο στον ετήσιο διαγωνισμό συγκροτημάτων της Θεσσαλονίκης. Όταν το συγκρότημα διαλύθηκε, ο Τώνης Στρατής κατέβηκε στην Αθήνα να βρει την τύχη του διότι ήδη είχε πάρει στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης το πρώτο βραβείο με το τραγούδι «Το καλοκαίρι εκείνο». Ο κιθαρίστας Χρήστος Τσιότρας διορίστηκε στο Υπουργείο Γεωργίας καθ΄ ότι γεωπόνος και ο Σωτήρης Νάτρας (σαξόφωνο) πήγε και αυτός στην Αθήνα για να ενταχθεί στους Sounds, μαζί με την Τάμμυ. Τότε δούλεψα με τον Άλκη Κακαλιάγκο και τον Κώστα Τσωτοδήμο (Τρομπέτα Βιμπραφόν) ως τρίο στην «Κουίντα», στην παραλία της Καλαμαριάς, στο ύψος της σημερινής μαρίνας. Έτσι άρχισαν οι ζυμώσεις και ο Άλκης Κακαλιάγκος πήγε στους Olympians , μαζί με τον Πασχάλη (φωνή), Κούλη (κιθάρα) ,Βαγγέλη (σαξόφωνο) και Ιάκωβο (ντραμς) ενώ εμένα με πήραν οι Greeks για …πιανίστα διότι τουε είχε φύγει ο δικός τους. Αντίστοιχα βέβαια εάν τους έφευγε ο κιθαρίστας ή ο μπασίστας ή ο ντράμερ πάλι εμένα θα παίρνανε!

Με τους Greeks τους οποίους αποτελούσανε οι Γιώργος Γκότσης (σαξόφωνο), Βλαδίμηρος Τσώκος (κιθάρα), Λάκης Κούντος (μπάσσο) ,Μπάμπης Σαραγιώτης ( ντραμς) και εμένα στο αρμόνιο, δουλέψαμε στο Arigato στο Καραμπουρνάκι. Ως τις δώδεκα παίζαμε ξένα τραγούδια και μετά έπαιρνε ο Βλαδίμηρος το μπουζούκι και γινότανε χαμός διότι ήτανε η πρώτη φορά που σε ένα club όπως το Arigato ακούγονταν και λαικά. Κάποιο μεσημέρι, όπως κάναμε πρόβα στο club ήρθε ένα παλληκάρι γύρω στα εικοσιδύο με μια κοπέλα γύρω στα δεκαεννιά και μας είπε ότι αυτή είναι η αδελφή του και τραγουδάει ωραία τα ξένα τραγούδια. Ήταν ωραία κοπέλα, την βάλαμε να τραγουδήσει και μας είπε το τραγούδι της Nancy Sinatra “This boots are made for walking” και μας άρεσε πολύ οπότε μιλήσαμε στο αφεντικό και την προσέλαβε. Αυτή λοιπόν η κοπέλα ήταν η μετέπειτα γνωστή λαική τραγουδίστρια Λιζέττα Νικολάου. Θαρρώ ότι την άκουσε και την πήρε στην Αθήνα ο Γιάννης Μαρκόπουλος, δεν είμαι όμως απόλυτα σίγουρος. Η είδηση πάντως είναι ότι η γνωστή λαική φωνή Λιζέττα Νικολάου άρχισε με τους Greeks την καριέρα της τραγουδώντας αμερικάνικα τραγούδια ενώ πρέπει να αναφερθεί ότι είναι εκτός από πολύ αξιόλογη τραγουδίστρια και πολύ καλός άνθρωπος.

Με τους Greeks δουλέψαμε στις «Κούνιες» στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης ενώ συμμετείχαμε στην ελληνική ταινία «Ο ανακατωσούρας» ,με τις σκηνές να έχουν τραβηχτεί μέσα στο club «Κούνιες», την ώρα που δουλεύαμε, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου και με πρωταγωνιστές τον Ντίνο Ηλιόπουλο, Νίκο Σταυρίδη, Γκέλη Μαυροπούλου, Μαρίνα Κρεββατά και τον Κούλη Στολίγκα. Επίσης κάναμε και 3 σινγκλάκια, την μουσική και τους στίχους των οποίων είχα γράψει, εκτός από το τραγούδι “Let’s dance China” που βασιζότανε σε μια δημοφιλή κινέζικη μελωδία της εποχής. Είχα γράψει πολλά τραγούδια και ακόμα γράφω αλλά δεν δόθηκε η ευκαιρία να τα ηχογραφήσω, ίσως διότι έφυγα για την Αμερική όπου έμεινα δεκαπέντε χρόνια. Να συμπληρώσω εδώ ότι οι Greeks διαλύθηκαν όταν έφυγα για στρατιώτης στις 23 Ιανουαρίου του 1968 .

Μετά τιμής

Γιάννης Αραμπατζής